یاد موسسین

به نام زیباترینی که می خنداند و می گریاند.

ای معلم سرزمین بیداری وحضورای موی سپید کرده بوستان تلمذ مولایمان حضرت علی (علیه السّلام) و ای مرد سجاده نشین شبهای تنهایی وسکوت... جایت بسیار خالیست.

آن روز که خنده بر لب کودکی یتیم از عمق امید، زیبا می نشیند، جایت بسیار خالیست.

آن ساعت که مردی از غوغای روزگار درب خانه ات را میکوبد و سراغت می گیرد که دو سالیست، ارزاقی بر خانه اش نبرده ای، جایت بسیار خالیست.

آن هنگام که سقف سبز زندگی بر سر عروس ودامادی، به پاداش اخلاصت در سرزمینی دور استوار میشود، جایت بسیار خالیست.

آن روز که با شهره مهر و لبخند به پابوس امام مهر و مهربانی حضرت علی بن موسی الرضا(علیه السّلام) مشرف می شویم، جایت بسیار خالیست.

آن هنگام که سال تحصیلی و مدرسه نو می شود، بچه های مدرسه حضرت رقیه(سلام ا... علیها) روستا جامعه ی دانش به تن میکنند و خنده کنان می دوند تا بر نیمکت علم و جهاد تکبیر معرفت سر دهند، جایت بسیار خالیست.

آن صبح که پیران و خسته دلان روزهای سخت، در ماه حزن و خون بوسه بر ضریح مطهر سرور و سالار شاهدین حق امام حسین(علیه السّلام)می نهند، جایت بسیار خالیست.

و در یک سخن در خیریه خیر و رحمت،اشرف تمامی انبیاء حضرت محمد مصطفی(صلی ا... علیه وآله) لحظه لحظه اش، جایت بسیار خالیست.

((حال باید گفت:در آن هنگام که در محضر حق،بسیار مسرور و مشعوفید، جای ما هم بسیار خالسیت.....))

یاد موسسین